DรA DAS PERSOAS COIDADORAS โค๏ธ๐ด๐ต
Hoxe non รฉ unha data mรกis. ร un dรญa para mirar cara a quen sostรฉn a vida sen pedir nada a cambio. Persoas que, cada dรญa, coidan en silencio, sen horario, sen descanso, moitas veces sen axuda e, o que doe mรกis, sen recoรฑecemento.
Na nosa terra, a maiorรญa das persoas coidadoras son mulleres ๐ฉ, e moitas son mulleres maiores que coidan doutros maiores. ร unha xeraciรณn que aprendeu a poรฑer o deber por riba de si mesma, e que leva sobre os ombreiros unha tarefa que non sempre escolleu, pero que cumpre con amor e responsabilidade ๐ฅฐ.
Mentres coidan, a sรบa vida vai quedando en suspenso: o tempo para elas desaparece, o cansazo acumรบlase, a saรบde resรฉntese e o futuro faise incerto. Moitas delas viven soas, esgotadas e invisibles, atrapadas entre o afecto e a obriga, entre a culpa e a entrega.
Tamรฉn hai homes ๐จ que coidan, que desafรญan estereotipos e lembran que coidar tamรฉn รฉ un acto de forza e humanidade. A sรบa presenza รฉ valiosa porque axuda a romper silencios e a compartir unha responsabilidade que nunca deberรญa recaer sobre unhas poucas mans.
Todos e todas comparten unha mesma realidade: soster aos demais sen ser sostidos.
Por iso hoxe, a homenaxe vai para eles e elas, porque cando unha persoa coida, estรก a garantir que alguรฉn mรกis viva con dignidade.
๐๐๐๐๐๐!! โค๏ธ
ย