Ir o contido principal

DรA DAS PERSOAS COIDADORAS โค๏ธ๐Ÿ‘ด๐Ÿ‘ต

persoas coidadoras

DรA DAS PERSOAS COIDADORAS โค๏ธ๐Ÿ‘ด๐Ÿ‘ต

Hoxe non รฉ unha data mรกis. ร‰ un dรญa para mirar cara a quen sostรฉn a vida sen pedir nada a cambio. Persoas que, cada dรญa, coidan en silencio, sen horario, sen descanso, moitas veces sen axuda e, o que doe mรกis, sen recoรฑecemento.

Na nosa terra, a maiorรญa das persoas coidadoras son mulleres ๐Ÿ‘ฉ, e moitas son mulleres maiores que coidan doutros maiores. ร‰ unha xeraciรณn que aprendeu a poรฑer o deber por riba de si mesma, e que leva sobre os ombreiros unha tarefa que non sempre escolleu, pero que cumpre con amor e responsabilidade ๐Ÿฅฐ.

Mentres coidan, a sรบa vida vai quedando en suspenso: o tempo para elas desaparece, o cansazo acumรบlase, a saรบde resรฉntese e o futuro faise incerto. Moitas delas viven soas, esgotadas e invisibles, atrapadas entre o afecto e a obriga, entre a culpa e a entrega.

Tamรฉn hai homes ๐Ÿ‘จ que coidan, que desafรญan estereotipos e lembran que coidar tamรฉn รฉ un acto de forza e humanidade. A sรบa presenza รฉ valiosa porque axuda a romper silencios e a compartir unha responsabilidade que nunca deberรญa recaer sobre unhas poucas mans.

Todos e todas comparten unha mesma realidade: soster aos demais sen ser sostidos.

Por iso hoxe, a homenaxe vai para eles e elas, porque cando unha persoa coida, estรก a garantir que alguรฉn mรกis viva con dignidade.

๐†๐‘๐€๐™๐€๐’!! โค๏ธ

ย